ارزیابی اسپاستی سیتی عضلات پلانتار فلکسور مچ پا بدنبال تزریق سم بوتولینوم نوع A در بیماران همی پلژیک با استفاده از تست های الکتروفیزیولوژیک

سابقه و هدف: اسپاستی سیتی عارضه شایع و ناتوان کننده ی ضایعات نورون محرکه فوقانی است که در صورت عدم درمان باعث ناتوانی در انجام حرکت می شود. با توجه به اینکه نتایج غالب مطالعات انجام شده برای ارزیابی درمانهای متداول اسپاستی سیتی بر پایه معیارهای کیفی بوده و لزوم یک ارزیابی کمی مورد توجه می باشد، در این مطالعه تاثیر سم بوتولینوم، در کاهش اسپاستی سیتی از طریق تستهای الکتروفیزیولوژیک مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد و بر روی پانزده بیمار با دامنه سنی 70-44 سال و با اسپاستی سیتی عضلات پلانتار فلکسور مچ پا انجام گرفت. شدت اسپاستی سیتی عضلات طبق مقیاس Original Ashworth Scale (OAS) قبل و پس از انجام مداخله تعیین شد. بررسی های الکتروفیزیولوژیک شامل، کسب حداکثر دامنه رفلکس H عضله سولئوس، حداکثر دامنه پاسخ M و نسبت H/M قبل و بعد از مداخله بودند. تزریق توکسین به میزان 200 واحد در عضله گاستروکنموس، 75 واحد در عضله سولئوس و 50 واحد در عضله تیبیالیس خلفی انجام شد. یافته ها با استفاده از آزمون ویلکاکسون و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در هفته چهارم پس از انجام تزریق کاهش معنی داری در دامنه رفلکسH ، پاسخ M و نسبت H/M دیده شد. شدت اسپاستی سیتی بر اساس OAS نیز کاهش معنی داری نشان داد. بین کاهش دامنه رفلکس H و کاهش شدت اسپاستی سیتی بر اساس OAS هبستگی مستقیم، متوسط و معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: سم بوتولینوم با مهار پیش سیناپسی محل اتصال عصب به عضله قادر است اسپاستی سیتی را کاهش داده و باعث کاهش دامنه پاسخ M شود. در ضمن با تاثیر بر روی دوکهای عضلانی می تواند حجم آورانهای Ia از عضله را کاهش داده و باعث کاهش دامنه رفلکس H و نیز نسبت H/M گردد که این تغییرات به لحاظ بالینی نشان دهنده کاهش شدت اسپاستی سیتی به صورت کمی می باشد. ارزیابی توام کمی و کیفی اسپاستی - سیتی باعث می گردد قضاوت مناسب تری از پاسخ به درمان وجود داشته باشد.